Jeden z czołowych polskich filozofów, logików i etyków, przedstawiciel szkoły lwowsko-warszawskiej (ur. 31 marca 1886r. w Warszawie, zm. 3 października 1981r. w Aninie koło Warszawy). Syn Miłosza Kotarbińskiego - malarza i Ewy Koskowskiej - pianistki.

Absolwent XVIII L.O. im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. Studiował filozofię na uniwersytecie we Lwowie pod kierunkiem Kazimierza Twardowskiego. Profesor Uniwersytetu Warszawskiego, rektor Uniwersytetu Łódzkiego (1945-1949), prezes PAN w latach 1957-1962, członek wielu towarzystw naukowych, polskich i zagranicznych (m.in. przewodniczący Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, prezes Institut International de Philosophie).

Twórca reizmu – materialistycznej koncepcji filozoficznej, pionier i współtwórca ogólnej teorii sprawnego działania, zwanej prakseologią, autor etycznej koncepcji opiekuna spolegliwego. Kotarbiński jest najbardziej znanym polskim filozofem analitycznym. Międzynarodową pozycję zawdzięcza swoim oryginalnym koncepcjom: systemowi filozoficznemu zwanemu konkretyzmem – rodzajowi materialistycznego monizmu mającemu swoje źródła w semantycznych analizach pojęć filozoficznych; i prakseologii – nowej dziedzinie nauki będącej teorią skutecznego działania. Dodatkowo, w Polsce, rozgłos uzyskał dzięki oryginalnej kontynuacji Twardowskiego zasad ścisłego myślenia oraz aktywnej działalności społecznej i wrażliwości na wszelkie przejawy społecznej niesprawiedliwości. Był on filozofem na starożytną modłę, z jednej strony tworzył i propagował teorie filozoficzne, z drugiej był przykładem godziwego życia.

Słynne cytaty patrona naszej szkoły: 

„Miłość to dwie dusze w jednym ciele, przyjaźń - to jedna dusza w dwóch ciałach.”

„Łatwiejsza jest sztuka pamiętania od sztuki zapominania.”

„Przeszłość zachowana w pamięci staje się częścią teraźniejszości.”

„Przyjaciele na ogół pomagają żyć i przeszkadzają pracować.”